perebory: Wracać już czas?

Kostomłoty, fot. Anna Weronika Brzezińska

A nad Bugiem jest żuławsko! [Ola]

Ostatni dzień i ostatnie spojrzenie na nadbużańskie tereny. Tym razem krajoznawczo i turystycznie. Wybraliśmy się do Kostomłot, Kodenia, Jabłecznej i Mościc Dolnych mknąc małym busikiem, którym kierował pan częstujący nas ukraińskimi cukierkami Robin Hood. Osobiście czekałam tylko na mement, gdy znajdziemy się w Mościcach Dolnych. Dlaczego? Na początku XVII wieku zostali tu – nad Bug – sprowadzeni osadnicy olęderscy z moich rodzinnych Żuław. Nie mogłam przepuścić takiej okazji! Niezwykła wieś, niczym wycięta znad Wisły i osadzona nad Bugiem. Krajobraz bliski memu sercu – jak w domu. Dlatego też już pora wracać. Żegnajcie perebory, żegnajcie tkaczki i twórcy ludowi! Wracamy do domu nabrać dystansu i rozpocząć opracowywanie zgromadzonych materiałów.

Wiara nie wiara [Filip]

Niedzielny wieczór, bagaże spakowane, wyczekiwanie poranka, krótka letnia noc która coś przetnie, zakończy dynamiczny i złożony proces budowania grupy, wchodzenia w teren, łapania bakcyla. Jednocześnie czuję niedosyt wyprawy pomieszany z przesytem, potrzebą zmiany miejsca na inne. Trochę szkoda, bo było raźno i miło, bo było wiele śmiechu, ale też potu i łez. Najbardziej szkoda przygody, która – jak czujemy – ledwie się rozpoczęła, by zaraz się skończyć. Nasz wypad nie był jednak obliczony na długoterminowe badania stacjonarne, ile raczej był i, przez tych kilka godzin które pozostały, jest projektem penetracyjnym, służącym rozeznaniu się w stopniu zachowania tradycji tkackich na terenach nadbużańskich Lubelszczyzny. Zaczynaliśmy pełni sceptycyzmu, powtarzając jak mantrę pytanie, czy perebory istnieją, czy aby nie stanowią kolejnej kreacji etnograficznej naszych czasów. Myślę, że opuszczamy ten region znalazłszy pozytywną odpowiedź dającą odpór brakowi wiary. Perebory istnieją, tradycja ich tkania, choć szczątkowo, jest wciąż kultywowana. Możemy mieć nadzieję…